ৰাতিপুৱা এলাৰ্ম বজাৰ শব্দটোৱেই কিয় এনে অসহ্য লাগে? 😴 চকু মেলি উঠিয়েই মনটোৱে ক’বলৈ ধৰে, “আৰু পাঁচ মিনিট!” কিন্তু জানেনে, আপোনাৰ গোটেই দিনটোৱেই সপোন দেখাদেখি হ’ব পাৰে যদি আপুনি সঠিকভাৱে আৰম্ভ কৰে। সুপ্ৰভাতৰ অনুপ্ৰেৰণা বিচাৰি থকাটোৱেই হ’ল দিনটো ভালে কটাওক বুলি কৱচ এটা। কিছুমান সৰু সৰু ৰাতিপুৱাৰ অভ্যাস আৰু সকাৰাত্মক চিন্তায়ে আপোনাৰ ২৪ ঘণ্টাকে সলনি কৰি পেলাব পাৰে। প্ৰকৃততে, গৱেষণাই কয় যে যিসকল লোকে সক্ৰিয় ৰাতিপুৱা আৰম্ভণি কৰে, সিহঁতৰ productivity প্ৰায় ৪০% বেছি হয়।
মই এগৰাকী বন্ধুক লগ পাইছিলো, যাৰ সদায়ে ভাগৰ লাগে বুলি অভিযোগ আছিল। তাইৰ সমস্যাটো আছিল ৰাতিৰ নিদ্ৰা নহয়, কিন্তু ৰাতিপুৱাৰ এটা লক্ষ্যহীনতা। যিদিনাৰ পৰা তাই সৰু সৰু প্ৰাত্যাহিক লক্ষ্য বনাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে, যেনে ৫ মিনিট ধ্যান কৰা বা এখন অনুপ্ৰেৰণাদায়ক কিতাপ পঢ়া, তাইৰ গোটেই দিনটোৰ এনেৰ্জি আৰু মূডই ১৮০ ডিগ্ৰী ঘূৰণ কৰিলে। কথাটো হ’ল, আমাৰ মগজুটোৱে সোনকালে এটা দিশ বিচাৰে। যদি আপুনি ইয়াক প্ৰথমে পজিটিভ দিশত নিয়োগ নকৰে, তেন্তে ই নেগেটিভিটিকেই ধৰি ৰাখিব।
গতিকে, ৰাতিপুৱাৰ অনুপ্ৰেৰণাটো বিচাৰি উলিয়াওক। ই কেৱল এলাৰ্ম বন্ধ কৰি পুনৰ শুই পৰাটো নহয়, কিন্তু সজীৱ হৈ উঠি নিজকে সুধি চোৱাটো: “আজি মই কেনেদৰে এটা উৎকৃষ্ট দিন কৰিম?”
ৰাতিপুৱাৰ অভ্যাসবোৰ কিয় ইমান গুৰুত্বপূৰ্ণ?
আপুনি কেতিয়াবা ভাবিছে নে কিয় সফল ব্যক্তিসকলৰ বেছিভাগৰে ৰাতিপুৱাৰ ৰুটিন থাকে? ইয়াৰ কাৰণ হ’ল প্ৰথম ১ ঘণ্টাই আপোনাৰ মগজুৰ ছফ্টৱেৰক ছেট আপ কৰে। ই ৰাতিপুৱাৰ এনেৰ্জি আৰু ফ’কাচ নিৰ্ধাৰণ কৰে। এটা মনৰ শান্তিপূৰ্ণ ৰাতিপুৱাই এটা খং আৰু হতাশাৰে ভৰা ৰাতিপুৱাতকৈ আপোনাক বেলেগ ব্যক্তি হিচাপে গঢ়ি তোলে।
ইয়াৰ বাবে আপুনি ডাঙৰ ডাঙৰ কাম কৰিবলৈ নালাগে। ৫-১০ মিনিটৰ সৰু সৰু কামেই যথেষ্ট। উদাহৰণস্বৰূপে:
- খিৰিকীৰ কাষত থিয় হৈ ৫ মিনিট ৰ’দ খোৱা: ই Vitamin D বৃদ্ধি কৰে আৰু মূড উন্নত কৰে।
- এগিলাচ পানী খোৱা: শৰীৰটোক hydration দি metabolism ক সক্ৰিয় কৰে।
- এটা কথাও নভবা ২ মিনিট ধ্যান কৰা: ই মনটোক বর্তমানে কেন্দ্ৰীভূত কৰাত সহায় কৰে।
সকাৰাত্মক চিন্তাৰ শক্তি
আপোনাৰ মনটোৱে যি বিশ্বাস কৰে, আপোনাৰ জীৱনটোৱে সেয়া প্ৰতিফলিত কৰে। ৰাতিপুৱাতে যদি আপুনি ভাবে, “আজি এটা ভয়ংকৰ দিন হ’ব,” তেন্তে সম্ভৱতঃ সেয়া হ’ব। কিন্তু যদি আপুনি কয়, “মই আজিৰ প্ৰত্যাহটো সফলতাৰে পূৰণ কৰিম,” তেন্তে আপুনি তাৰ বাবে ৰাস্তা সাজি থয়। সকাৰাত্মক চিন্তা হ’ল এনে এক সঁজুলি যিয়ে আপোনাক বাস্তৱ সলনি কৰিবলৈ নিদিয়েও, কিন্তু ইয়াক সামৰি ল’বলৈ আপোনাৰ দৃষ্টিভংগী সলনি কৰে।
মই প্ৰতিদিনে ৩টা কথাৰ বাবে কৃতজ্ঞতা অনুভৱ কৰোঁ। ইয়াৰে ভিতৰত সৰু সৰু কথাও থাকে, যেনে মোৰ চাহপাতৰ সুগন্ধি বা আকাশৰ নীলা ৰং। এই অভ্যাসটোৱে মোৰ মনটোক abundance (সমৃদ্ধি)ৰ ফালে লৈ যায়, scarcity (অভাব)ৰ ফালে নহয়। আপুনিও এইটো try কৰিব পাৰে!
আপোনাৰ প্ৰাত্যাহিক লক্ষ্য বনাওক
কোনো লক্ষ্য নোহোৱাকৈ দিনটো আৰম্ভ কৰাটোৱেই হ’ল ভ্ৰমণত মেপ নোলোৱাৰ দৰে। আপুনি গৈ থাকিব, কিন্তু ক’লৈ? এটা প্ৰাত্যাহিক লক্ষ্যয়ে আপোনাক ফ’কাচ আৰু এটা অনুভূতি দিয়ে যে আপুনি আগবাঢ়ি আছে। লক্ষ্যবোৰ ডাঙৰ হ’বলৈ নালাগে, কিন্তু স্পষ্ট হ’ব লাগে।