तुम्हाला कधी असं वाटलंय का, की आयुष्यात काहीतरी खूप मोठं शोधायचं आहे? पण काय शोधायचं हेच कळत नाही? माझं असंच चाललं होत. मग एक दिवस, माझ्या हातात एक पेन्सिल आली. आणि मग सुरु झाला माझा कलात्मक प्रवास. कला आणि मी यांची ही गोष्ट खरंतर कलेचा शोध होता. खरं तर, कला माझ्या आयुष्यात कशी आली हे सांगणं म्हणजे एका नव्या जगात प्रवेश करण्यासारखं आहे. हा केवळ कलाप्रेम नव्हे, तर स्वतःला शोधण्याचा एक मार्ग होता.
मी लहान असताना कलाकार होण्याचं स्वप्न पाहिलं नव्हतं. खरं सांगू? मला वाटे, कला म्हणजे फक्त चित्रकाम. पण माझं लक्ष अजिबात तिकडे नव्हतं. मी नेहमी पुस्तकं वाचायचो. किंवा बाहेर खेळायचो. पेन्सिलने काढलेल्या रेषा मात्र मला आकर्षित करायच्या. पण त्यावेळी मी त्याकडे लक्ष दिलं नाही.
मग एक दिवस, माझ्या आजोबांनी जुनी आल्बम काढली. त्यात होत्या काळ्या-पांढऱ्या कलाकृती. त्या पाहून मला एक विचित्र शांतता जाणवली. मी विचार केला, “ही सगळी रेखाटणं, हे रंग… हे सगळं कोणी तरी तयार केलं. मी का करू शकत नाही?” ही जिज्ञासा होती माझ्या कलाविषयक आवडची पहिली पायरी.
पहिली पायरी: एक चित्र आणि एक नवी सुरुवात
मग मी ठरवलं. एक चित्र काढायचं. मी एक झाड काढण्याचा प्रयत्न केला. ते चित्र पाहून कोणीही म्हणाले असते, “हा तर डोंगराएवढा झुबका आहे!” 😄 पण त्या क्षणी मला काही वेगळं जाणवलं. मी काहीतरी निर्माण केलं होतं. तो क्षण माझ्यासाठी जादुई होता. एका अभ्यासानुसार, ७५% लोक म्हणतात की त्यांना क्रिएटिव्ह एक्टिव्हीटीमुळे मानसिक शांती मिळते. मला खरोखरच तसं वाटलं.
मग मी छोटे छोटे प्रयोग सुरू केले. रंग, कागद, माती… प्रत्येक गोष्ट हाताळून बघितली. कधी काढायचं, तर कधी रंगवायचं. प्रत्येक अपयशाने मला काहीतरी शिकवलं. मी शिकलो की कला म्हणजे परिपूर्णता नसते. तर स्वतःला अभिव्यक्त करण्याचा एक मार्ग आहे.
प्रवासाचा वळणारा मोड: आत्मविश्वासाचा उदय
वेळ जाता जाता, माझे हात सवयीचे झाले. रेषा अधिक स्पष्ट दिसू लागल्या. रंगांची निवड अधिक सुंदर झाली. माझ्या मित्रांनी आणि कुटुंबाने माझ्या कलाकृतीबद्दल प्रशंसा करायला सुरुवात केली. हे जसं मोठं सकारात्मक बळ होतं. मी माझ्या खोलीची भिंत एक प्रदर्शनाची जागा बनवली. तिथे मी माझी सगळी कामे लावली. प्रत्येक चित्र एक आठवण, एक भावना दर्शवत होतं.
कला केवळ हौबी राहिली नाही. ती माझी भाषा बनली. जेव्हा मी बोलू शकत नसायचो, तेव्हा मी काढायचो. जेव्हा आनंद होता, तेव्हा रंगवायचो. जेव्हा दु:ख होतं, तेव्हा काळ्या रंगात काहीतरी उतरवायचो. हे असंच चालू राहिलं.
कलेनं मला काय शिकवलं?
माझ्या या कलात्मक प्रवासने मला फक्त चित्र काढायला शिकवलं नाही तर जगण्याची एक नवी दृष्टी दिली.
- संयम: एक चित्र पूर्ण होण्यासाठी वेळ लागतो. आयुष्यातल्या गोष्टी सुद्धा अचानक होत नाहीत.
- स्वीकार: