ଜୀବନରେ କେତେବେଳେ ଆପଣଙ୍କୁ ଅନୁଭବ ହୁଏ ଯେ କିଛିଟା ଅଲଗା? ଯେପରି ଭିତରେ ଲୁଚିରହିଥିବା କିଛି ଏକାବେଳକେ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଉଠିଲା? ମୋ ପାଇଁ, ସେଇ ଅନୁଭୂତି ଥିଲା ମୋର ଭାବନା ଏବଂ ସୃଜନଶୀଳତାର ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଆବିଷ୍କାର। ଏହା ଏକ ଦିନରେ ହୋଇଥିଲା ବୋଲି ମୁଁ ଭାବୁନଥିଲି। ସତରେ, କଳାରେ ମୋ ଭାବନା କେମିତି ଜାଗ୍ରତ ହେଲା ସେ ଗପ୍ସଟା ଆଜି ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ଅଂଶୀଦାର କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛି। ଏହା ମୋର ନିଜସ୍ୱ କଳାଚେତନାକୁ ଜାଗ୍ରତ କରିଥିଲା।
ଶୁଖିଲା ରଙ୍ଗ ଓ ଏକ ପୁରାଣା ଡାଏରୀ
ମୋ ଘରେ ଏକ ପୁରାଣା ଆଲମାରି ଥିଲା। ସେଥିରେ ମୋ ବୁଢ଼ୀମା’ଙ୍କ ଜିନିଷ ରହିଥିଲା। ଗୋଟାଏ ଦିନ, ମୁଁ ସେଥିରୁ ଏକ ଛୋଟ ବକ୍ସ ବାହାର କଲି। ତା’ଭିତରେ ଥିଲା କିଛି ଶୁଖିଲା ରଙ୍ଗ ଓ ଏକ ଡାଏରୀ। ଡାଏରୀରେ ଥିଲା ତାଙ୍କର ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଚିତ୍ର। ସେଇ ଦିନ ମୁଁ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ରଙ୍ଗ ସ୍ପର୍ଶ କଲି। ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଶାନ୍ତି ମୋତେ ଘେରି ନେଲା। ଏହା ଥିଲା ମୋର ପ୍ରଥମ ପଦକ୍ଷେପ ଏହି ଯାତ୍ରାରେ।
ସେତେବେଳେ ମୁଁ ବୁଝିପାରିନଥିଲି ଯେ ଏହା କେବଳ ରଙ୍ଗ ନଥିଲା। ଏହା ଥିଲା ମୋ ଭିତରେ ଥିବା କିଛି କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିବା ଆବେଗର ପ୍ରକାଶ। ଏକ ସରvey ଅନୁସାରେ, ୭୫% ଲୋକ ମସ୍ତିଷ୍କରେ ରଙ୍ଗ ସହିତ ଜଡ଼ିତ ଅଂଶକୁ ସକ୍ରିୟ କରେ, ଯାହା ଚାପ କମାଇଥାଏ। ମୋ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ହୋଇଥିଲା।
ଭୁଲ୍ କରିବା ଶିଖିବାର ଗୋଟେ ଅଲଗା ପାଠ
ମୋର ପ୍ରଥମ ଚିତ୍ରଟି କିଭଳି ଥିଲା କହିବି? ଏକଦମ ଭୟଙ୍କର! ଚେହେରା ଗୋଲାକାର, ଆଖି ବେକ ବାହାରେ। କିନ୍ତୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା, ସେଇ ଭୁଲ୍ଗୁଡିକ ମୋତେ ଖୁସି ଦେଇଥିଲା। କାରଣ ସେଗୁଡିକ ମୋର ଥିଲା। ମୁଁ ଶିଖିଲି ଯେ ସୃଜନଶୀଳତାର ଅର୍ଥ ପରଫେକ୍ଟ ହେବା ନୁହେଁ, ବରଂ ନିଜକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା।
ମୁଁ ନିମ୍ନଲିଖିତ ଜିନିଷଗୁଡିକ ଅନୁଭବ କଲି:
- ମୁକ୍ତି: କାଗଜ ଉପରେ ମୋର ଯେକୌଣସି ଭାବ ଉଡ଼ିଯାଇପାରିଥିଲା।
- ଆନନ୍ଦ: ରଙ୍ଗ ମିଶାଇବା ଏକ ଖେଳ ପରି ଲାଗୁଥିଲା।
- ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିବା: ପ୍ରତ୍ୟେକ ଚିତ୍ର ମୋତେ ମୋ ବିଷୟରେ କିଛି ନୂଆ ଶିଖାଉଥିଲା।
ଜୀବନକୁ ଦେଖିବାର ଏକ ନୂଆ ଚଷମା
ଯେବେଠାରୁ ମୋର