എന്റെ ചുറ്റുപാടും നിറങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു. പക്ഷേ, എനിക്ക് അവയെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യകാലങ്ങൾ, കലാസ്നേഹം എന്നത് ഒരു അകലെയുള്ള സ്വപ്നം പോലെയായിരുന്നു. പിന്നീട് ആരംഭിച്ചു കലായാത്ര. ഒരു ദിവസം, എന്റെ കയ്യിൽ പെൻസിൽ പിടിച്ചപ്പോൾ, എന്റെ ഹൃദയത്തിലെ ഭാവങ്ങൾ കടലാസിൽ ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങി. അങ്ങനെയാണ് തുടങ്ങിയത്, കലയിലേക്ക് എന്റെ പ്രണയ യാത്ര. എന്റെ കലാപ്രണയം കണ്ടെത്തിയ സമയം. അത് എന്നെ മാറ്റിമറിച്ചു.
ചെറുപ്പത്തിലെ ആദ്യ മുറിവുകളും മഷിയും
എനിക്ക് ഓർമയുള്ളത്, അമ്മയുടെ പാചകപുസ്തകത്തിന്റെ അരികുകളിൽ വരച്ച ചിത്രങ്ങളാണ്. ഞാൻ എപ്പോഴും വരച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ, അതൊരു ‘കല’ ആണെന്ന് ഞാൻ കരുതിയിരുന്നില്ല. അത് ഒരു തരത്തിലുള്ള ശ്വാസോച്ഛ്വാസം പോലെയായിരുന്നു. ഒരു പഠനം പറയുന്നു, കുട്ടികളിൽ 90% പേർക്കും ക്രിയേറ്റിവിറ്റി കാണിക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ട്. പക്ഷേ, പ്രായം കൂടുന്തോറും അത് കുറഞ്ഞുവരുന്നു. ഞാനും അങ്ങനെ തന്നെ. സ്കൂളിലെ പഠനം, പരീക്ഷകൾ എല്ലാം വന്നപ്പോൾ എന്റെ വരയ്ക്കൽ പുസ്തകങ്ങൾ അലമാരയിൽ അടഞ്ഞു.
പക്ഷേ, ആ ചെറിയ പെൻസിൽ വരകൾ തിരിച്ചുവന്നു. കോളേജ് ജീവിതത്തിൽ, സമ്മർദ്ദം കൂടുമ്പോൾ, ഞാൻ വീണ്ടും വരയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരു ചിത്രം പൂർത്തിയാക്കിയാൽ തോന്നുന്ന ആ ശാന്തി. അത് മറ്റൊന്നിനും സമനില്ല. അതായിരുന്നു എന്റെ ആദ്യത്തെ യഥാർത്ഥ കലാസാധന.
ഒരു യഥാർത്ഥ ബ്രഷ് പിടിക്കുന്നത് വരെ
പെൻസിലിൽ നിന്ന് വർണ്ണങ്ങളിലേക്കുള്ള യാത്ര അത്ഭുതകരമായിരുന്നു. ഞാൻ ഒരു ചെറിയ വാട്ടർകളർ സെറ്റ് വാങ്ങി. ആദ്യമായി ബ്രഷ് പിടിച്ചപ്പോൾ തോന്നിയ ഭയം! നിറങ്ങൾ കടലാസിൽ കൂടി ഓടുന്നത് നോക്കി ഞാൻ മന്ത്രമുഗ്ദയായി നിന്നു. എന്റെ ആദ്യ പെയിന്റിംഗ് ഒരു കുഴപ്പമായിരുന്നു, സത്യം പറഞ്ഞാൽ. പക്ഷേ, അതിൽ നിന്നാണ് ഞാൻ പഠിച്ചത്.
ഇതാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായ കാര്യങ്ങൾ:
- തുടങ്ങുക: തികഞ്ഞത് ആദ്യം വേണമെന്ന് ചിന്തിക്കരുത്. തുടങ്ങിയാൽ മതി.
- പിശകുകളെ ആശ്രയിക്കുക: എന്റെ ഏറ്റവും നല്ല ചിത്രങ്ങളിൽ ചിലത് ഒരു പിശകിൽ നിന്നാണ് ജനിച്ചത്.
- ഓരോ ദിവസവും പരിശീലിക്കുക: ദിവസവും 15 മിനിറ്റെങ്കിലും വരയ്ക്കാൻ ശ്രമിക്കൂ. നിങ്ങളുടെ കലാവികാസം ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം നിരീക്ഷിക്കാം.
എനിക്ക് ഒരു ടീച്ചർ കിട്ടിയപ്പോൾ
സ്വയം പഠനത്തിന് പിന്നിൽ, ഞാൻ ഒരു ഫോർമൽ കലാപഠനം ആരംഭിച്ചു. ഒരു ചെറിയ ആർട്ട് ക്ലാസിൽ ചേർന്നു. എന്റെ ടീച്ചർ എന്നോട് പറഞ്ഞ ഒരു വാക്ക് ഇപ്പോഴും ഓർക്കുന്നു: “നീ വരയ്ക്കുന്നത് കാണാൻ മാത്രമല്ല, അനുഭവിക്കാനും പഠിക്കണം.” അവർ എന്നെ ഷേഡിം