ଆଜିକାଲି କେମିତି ଅଛ? ଆମେ ସବୁବେଳେ ଶାରୀରିକ ସୁସ୍ଥତା ବିଷୟରେ କଥା ହୁଏ, କିନ୍ତୁ କେତେଥର ଆମେ ଆମର ମାନସିକ ସୁସ୍ଥତା ବିଷୟରେ ଭାବୁ? ମୁଁ ଏକ ସମୟରେ ଏହାକୁ ଅଣଦେଖା କରୁଥିଲି, ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହା ମୋତେ ପୂରା ଭାବରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ କରି ନଥିଲା। ମୋ ଜୀବନରେ ମାନସିକ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ବିଷୟରେ ମୋ ଅନୁଭୂତି ହେଉଛି ଏକ ଦୀର୍ଘ, କିନ୍ତୁ ଶିକ୍ଷାଦାୟକ ଯାତ୍ରା। ଏହା କେବଳ ରୋଗ ନୁହେଁ, ଏହା ଆମର ସମୁଦାୟ ଭଲ ରହିବା।
ମୁଁ ଏକ ଛୋଟ ଗାଁରେ ବଡ଼ ହୋଇଥିଲି, ଯେଉଁଠାରେ ମାନସିକ ଚିକିତ୍ସା ଏକ ଅଜଣା ଶବ୍ଦ ଥିଲା। ମନଖିଆ ହେବା ଦୁର୍ବଳତାର ଚିହ୍ନ ଭାବି ହେଉଥିଲା। ତେଣୁ, ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ନିଜେ ଅବସାଦ ଏବଂ ଚିନ୍ତା ଅନୁଭବ କଲି, ମୁଁ ଏହାକୁ ଲୁଚାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି। ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି ଯେ ଏହା କେବଳ ମୋ ଦୋଷ ଏବଂ ଏହା ସହିତ ମୁଁ କେବଳ ଜିଣି ପାରିବି। କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବତା ଏହା ନଥିଲା, ଏବଂ ଏହା ଜାଣିବା ମୋତେ ବର୍ଷଗୁଡିକ ଲାଗିଥିଲା।
ସେହି ସମୟରେ, ମୁଁ ଜାଣିନଥିଲି ଯେ ବିଶ୍ୱ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଂଗଠନ (WHO) ଅନୁସାରେ, ବିଶ୍ୱରେ 280 ନିୟୁତରୁ ଅଧିକ ଲୋକ ମାନସିକ ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ପୀଡିତ। ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେହି ସଂଖ୍ୟାର ଏକ ଅଂଶ ଥିଲି, ଏବଂ ଏହା ଜାଣିବା ମୋତେ ଅଧିକ ଏକା ଅନୁଭବ କରାଇଲା।
ମୋ ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ: ଚିହ୍ନଟ କରିବା ଏବଂ ସ୍ୱୀକାର କରିବା
ମୋର ପ୍ରଥମ ବୃହତ ପଦକ୍ଷେପ ଥିଲା ଏହାକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିବା ଯେ କିଛି ଠିକ୍ ନଥିଲା। ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଥକ୍କା ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି, ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ରାଗି ଯାଉଥିଲି, ଏବଂ ମୋ ପ୍ରିୟ କାର୍ଯ୍ୟଗୁଡିକରେ ଆଉ ଆନନ୍ଦ ପାଉନଥିଲି। ଏହା କେବଳ ଏକ “ଖରାପ ଦିନ” ନଥିଲା; ଏହା କିଛି ସପ୍ତାହ ଧରି ଚାଲୁଥିଲା। ମୁଁ ଅନ୍ତତଃ ବୁଝିପାରିଲି ଯେ ଏହା ସାଧାରଣ ନଥିଲା।
ସାହାଯ୍ୟ ଖୋଜିବା ଏକ ଭୟଙ୍କର ପଦକ୍ଷେପ ଥିଲା। ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି ଲୋକେ କ’ଣ ଭାବିବେ? କିନ୍ତୁ ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁ, ଯିଏକି ଏକ therapist କୁ ଦେଖା କରୁଥିଲେ, ମୋତେ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କଲେ। ସେମାନେ କହିଲେ, “ଏହା ତୁମର ମସ୍ତିଷ୍କର ଏକ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସମସ୍ୟା, ଏବଂ ଏହାର ଚିକିତ୍ସା କରାଯାଇପାରେ, ଠିକ୍ ଯେପରି ତୁମର ଏକ ଭାଙ୍ଗା ହାଡ଼ର ଚିକିତ୍ସା ହୁଏ।” ଏହି ତୁଳନାଟି ମୋ ପାଇଁ ବହୁତ ଅର୍ଥପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା।
