તમે ક્યારેય એવું અનુભવ્યું છે? કે કંઈક તમારી અંદર છે, પણ તમને ખબર નથી કે શું. મને પણ એવું જ લાગતું હતું. મારી જિંદગીમાં કંઈક ખૂટતું હતું. એક દિવસ, મેં મારી અંદરની ભાવનાને સમજવાનો પ્રયત્ન કર્યો. ત્યારે જ મને સમજાયું કે મારી કલા પ્રત્યેનો પ્રેમ હું કેવી રીતે શોધી કાઢ્યો. તે એક જાણે જુગાર જેવું હતું, પણ એક સુંદર શોધ હતી.
હું હંમેશા એક સામાન્ય વ્યક્તિ હતો. ઓફિસ જવું, ઘરે આવવું, ખાવું અને સૂઈ જવું. પણ રાત્રે સૂતા સૂતા એક અજબ ખાલીપણું લાગતું. શું હું કંઈક બનવા માટે જન્મ્યો નહોતો? કે ફક્ત દિવસો ગણવા માટે? એ પ્રશ્નો મને સતાવતા.
એક શનિવારે, હું બહાર ફરવા નીકળ્યો. હવા ખૂબ સરસ હતી. હું એક પાર્કમાં જઈને બેઠો. ત્યાં એક વૃદ્ધ શખ્સ બેઠો બેઠો કંઈક ચિત્ર બનાવી રહ્યો હતો. તેની આંખોમાં એક અલગ જ ચમક હતી. તે પૂરેપૂરો ડૂબી ગયો હતો તેના સર્જનમાં. મને પણ એ જોઈને એક અજબ શાંતિ અનુભવાઈ.
પહેલી વાર પેન્સિલ પકડી
મેં તે વૃદ્ભ શખ્સની પાસે જઈને પૂછ્યું, “તમે આ કેવી રીતે કરો છો?” તેમણે મને એક સાદી પેન્સિલ આપી અને કહ્યું, “જુઓ, ફક્ત શરૂ કરો. બાકીનું તમારું હૃદય જાણે.” મેં પહેલી વાર પેન્સિલ પકડી. મારા હાથ કાપતા હતા. પણ મેં એક સરળ રેખા દોરી. અને પછી બીજી. અને ત્યારબાદ તો જાણે કંઈક જાગી ગયું.
મને લાગ્યું કે હું ફક્ત રેખાઓ જ નથી દોરી રહ્યો. હું મારી અંદરની લહેરોને, ભાવનાઓને કાગળ પર ઉતારી રહ્યો હતો. તે એક જાદુ જેવું અનુભવ હતું. એક અભ્યાસ મુજબ, સર્જનાત્મક પ્રવૃત્તિઓમાં ભાગ લેતા લોકોમાં તણાવ 75% ઘટી જાય છે. મને પણ એવું જ લાગ્યું.
જ્યારે ભાવનાઓએ રંગ પકડ્યા
શરૂઆતમાં તો મેં કાળા-સફેદ ચિત્રો જ બનાવ્યા. પછી મેં રંગોનો પ્રયોગ શરૂ કર્યો. દરેક રંગ એક અલગ ભાવનાને દર્શાવતો હતો.
- નીલો: શાંતિ અને ઊંડાણ.
- લાલ: જોશ અને પ્રેમ.
- પીળો: આનંદ અને ઉત્સાહ.
મેં મારા દુઃખના દિવસોને ગાઢા નીલા રંગમાં ઉતાર્યા. અને ખુશીના પળોને ચમકતા પીળા રંગમાં. મારા કેનવાસ પર મારી જિંદગીની આત્મકથા લખાઈ રહી હતી.
મને યાદ છે એક દિવસ, મેં મારા પિતા સાથેની એક પુરાણી યાદને ચિત્રિત કરી. તે ચિત્ર બનાવતા બનાવતા મારી આંખો ભીની થઈ ગઈ. કારણ કે કલા ફક્ત રંગોનો ખેલ નથી. તે આત્માની ભાષા છે.
