എപ്പോഴാണ് നിങ്ങൾ അവസാനമായി നിങ്ങളെത്തന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചത്? എന്താണ് നിങ്ങളുടെ ഹൃദയം ശരിക്കും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് എന്ന് ചോദിച്ചത്? എനിക്ക് തോന്നുന്നു, നമ്മൾ പലരും ഈ ചോദ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ഓടിക്കളയുകയാണ്. എന്റെ സ്വയം കണ്ടെത്തൽ യാത്ര തുടങ്ങിയത് ഒരു വലിയ പ്രശ്നം കാരണമല്ല, മറിച്ച് ഒരു ശൂന്യതയുടെ തോന്നലിലൂടെയാണ്. എനിക്ക് ആത്മവിശ്വാസം ഇല്ലാത്തത് പോലെ തോന്നി. എന്നെ ഞാനായി കണ്ടെത്തിയ കഥ, അത് ഒരു വ്യക്തിപരമായ വളർച്ചയുടെയും ആത്മപരിശോധനയുടെയും ഒരു നീണ്ട യാത്രയായിരുന്നു. അത് എന്നെ എന്റെ യഥാർത്ഥ ഞാൻ ആയി മാറ്റി.
മറവിയിലായിരുന്ന എന്നെ തിരിച്ചറിയാൻ
ഞാൻ എല്ലാവരെയും പോലെയായിരുന്നു. നല്ല ജോലി, നല്ല ഫ്രണ്ട്സ്. പക്ഷേ, എന്തോ കാണാതായി പോയതുപോലെ. ഒരു പഠനം പറയുന്നത്, 70% പേർക്കും അവരുടെ 30-കളിൽ ഒരു ‘ഐഡെന്റിറ്റി ക്രൈസിസ്’ അനുഭവപ്പെടുന്നുവത്രെ. ഞാനും അവരിൽ ഒരാളായിരുന്നു. ഞാൻ ആരാണ്? എന്തിനായി ഞാൻ ഇവിടെ ഉള്ളത്? എന്റെ പാസ്പോർട്ടിലുള്ള പേര് മാത്രമാണോ ഞാൻ?
ഞാൻ ചെയ്ത ഒരു കാര്യം, ഒരു നോട്ട്ബുക്ക് എടുത്ത് എന്റെ മനസ്സിൽ വരുന്ന എല്ലാം എഴുതാൻ തുടങ്ങി. കോപ്പിട്ട വികാരങ്ങൾ, ചെറിയ ആഗ്രഹങ്ങൾ, ഭയങ്ങൾ. അത് ഒരു ആത്മകഥ എഴുതുന്നത് പോലെയായിരുന്നു, പക്ഷേ വായനക്കാരനും എഴുത്തുകാരനും ഞാനായിരുന്നു. ആദ്യം അത് വിചിത്രമായിരുന്നു. പക്ഷേ, പിന്നീട് മനസ്സിലായി, ഞാൻ എന്റെ സ്വന്തം ഏറ്റവും നല്ല ഫ്രണ്ട് ആവുകയാണെന്ന്.
എന്റെ വൈകാത്ത വികാരങ്ങളുമായുള്ള പൊരുത്തം
എനിക്ക് എപ്പോഴും ഡ്രോയിംഗ് ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പക്ഷേ, ‘കലാകാരൻ’ ആകാൻ പറ്റില്ലെന്ന് ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ പറഞ്ഞു. അത് ഒരു ‘ഹോബി’ ആയി തുടർന്നു. ഒരു ദിവസം, ഞാൻ എന്റെ പഴയ സ്കെച്ച് ബുക്കുകൾ വീണ്ടും നോക്കുമ്പോൾ, അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത് എന്റെ യഥാർത്ഥ ആത്മാവിന്റെ തുടർച്ചയായിരുന്നു. ഞാൻ അത് മനസ്സിലാക്കി. സ്വയം സ്വീകരണം എന്നത് നിങ്ങളുടെ എല്ലാ ഭാഗങ്ങളെയും, നിങ്ങൾ എപ്പോഴെങ്കിലും ഒളിച്ചുവച്ചതുപോലും, ആലിംഗനം ചെയ്യുക എന്നതാണ്.
ഞാൻ ചെയ്ത ചില കാര്യങ്ങൾ:
- എന്റെ ഭയങ്ങളെ എഴുതി: അവയെ പേരിട്ടു. അവ എന്റെ ശത്രുക്കളല്ല, എന്റെ ഒരു ഭാഗം മാത്രമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കി.
- ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ വീണ്ടും ആരംഭിച്ചു: ഡ്രോയിംഗ്, സംഗീതം. അവ എനിക്ക് ജീവിതത്തിൽ ആനന്ദം തിരികെ നൽകി.
- ‘അയ്യോ’ എന്ന് പറയാൻ പഠിച്ചു: എനിക്ക് സങ്കടമുള്ളപ്പോൾ അത് അംഗീകരിക്കാൻ. അത് ബലഹീനതയല്ല, ധൈര്യമാണെന്ന് മനസ്സിലായി.
എന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വരം കേൾക്കാൻ
ലോകത്തിന്റെ ശ